Afecto, recuerdo, mucho cariño, testimonio, servicio, entrega muy muy muy gratuita... Ayer nos encontramos en Noia, en la iglesia de San Martín, para agradecer la vida de Anuncia Campo FI. Profesores, vecinos, amigos, Hijas de Jesús, niños... cuántas personas que repetían lo mismo. "Queríamos a Anuncia. La queríamos mucho". Y para mí, recién estrenada mi vida consagrada, toda una lección de vida y de sencillez.
Matilde Ballesteros FI la recordó con unas palabras bien hermosas. Aunque están en gallego, se entienden bien:
En nome da
Congregación e da familia biolóxica de Anuncia, grazas a todos pola vosa
presenza neste encontro de comunidade, de familia, para o que fomos convocados
polo aprezo, cariño, sentido de solidariedade… Cada quen tsabe cales foron os
seus motivos e sentimentos para achegarse.
Hoxe Anuncia
deunos a oportunidade de celebrar que a vida, para os crentes, non remata coa
morte, simplemente se transforma, segundo nos di S. Pablo. Quen ama está vivo
para sempre. Non sabemos como, pero a nosa fe en Xesucristo énchenos con esta
esperanza, aínda que vivamos con escuridades e sintamos a dor que provoca a
ausencia dunha presencia física. Cousa normal.
Anuncia viviu
a maior parte da súa vida como relixiosa xesuitina en Galicia: Vigo, A Coruña
e, na última etapa, 24 anos aquí en Noia. Foi salmantina de orixe, pero sentiuse
moi galega de corazón e moi de Noia.
Aquí traballou,
conviviu e gozou. Repartiu e recibiu cariño. A vosa presenza confírmao.
Anuncia está
aquí presente, celebrando a vida con nós, como o están tantos outros que xa nos
precederon. Está dando grazas a Deus, -a Eucaristía é una celebración de acción
de grazas-, polas oportunidades que tivo na súa estanza en Noia, para medrar
como persoa ao estilo de Xesús.
Na
Congregación das Filllas de Xesús, das jesuitinas, temos un costume: cando
morre unha irmá, envíase unha circular necrolóxica ás comunidades da
Congregación de todo o mundo, na que se conta de qué forma se expresou na vida
desa persoa o ser seguidora de Xesús.
Se eu tivese
que escribir esa carta, diría que, Anuncia puxo en práctica o que con palabras
da nosa fundadora, recollidasse recolle na nosa norma fundamental de vida: “Buscar máis o ben dos próximos que o propio
benestar e utilidade persoal”.
Y esto é o
que fixo Xesús: pensa nosdemás antes que en si mesmo, vivir pendiente dos
demais. E isto Anuncia fíxoo con
pequenos xestos de servizo na vida cotiá, con cercanía sinxeleza e con bo
ánimo…
Na portería
do colexio da Peña tivo moitas oportunidades: escoitaba, acompañaba, animaba,
curaba,… Tanto é así, que os alumos, xa fosen pequenos o miores da ESO, ante
algunas necesidades dicían: “vou a
Anuncia”. E, aínda despois de máis de un ano de ausenza, ao longo deste
curso non decían “vou á portería”, senón “vou a
Anuncia”. Porque alí á parte dunha tirita ou una fotocopia, podía haber uns
carameliños ou uns colins de pan cosque agarimar a algún neno que sufría porque
se sentía mal, porque lle resultaba longa a espera de mamá...
Hai poucos
días, una veciña de Barro dicíanos: Anuncia era algo noso…
Eu hoxe
doulle grazas porque desde a sinxeleza puxo en práctica o evanxeo buscando
facerlle ben aos demás.
No hay comentarios:
Publicar un comentario